Усан бороо шивэрсэн хүйтэн өдөр байна аа. Гэхдээ нэг сайн ороод ногоо зүлгийг услаад, тоос шороог дараад өгөөсэй.
Өчигдөр буюу 6 сарын 1-нд My Club-ийн залуустай хамтран "Хүүхэд бүхэн хөөрхөн" гэсэн уриан дор ээж аав нь ажилтайгаас болоод баярлаж чаддаггүй, эсвэл баярлах бололцоогүй 200 хүүхдүүдийг баярлуулах аянд оролцоод ирлээ. Нийт таван багт хуваагдан хотын захын хороолол руу явснаас манай баг Баянхошуугийн эцэс рүү явсан юм. Хэд хэдэн айлаар орсноос хамгийн сүүлд орсон айл үнэхээр элэг эмтэрмээр байлаа. Оршуулгийн газрын дэргэд хашаа ч үгүй ноорхой гэрт 4 маш хөөрхөн боловч халтайсан хүүхдүүд байж байх юм. Бэлгээ өгөхөд тэдний баярлаж байгаа гэж жигтэйхэн.
Гэхдээ эндээс бас нэгэн бодол төрлөө. Хүн ядуу байж болно, мөнгөгүй байж болно. Гэхдээ дээрээс нь замбараагүй бохир халтар сууж байгаа нь тэдгээр хүмүүсийн цэвэр арчааны асуудал юм даа гэж. Ядуу ч гэсэн цэвэр цэмцгэр суудаг, амьдралын төлөө тэмцдэг хүмүүс байхад, улсаас бэлэн мөнгө горьдоод, ядуу тарчигаа шалтаг болгон бусдаар өрөвдүүлж халтайж суудаг арчаагүй хүмүүс дийлэнх нь юм шиг.
Улсын бодлого нь ч иргэдээ ийм байхыг нь хөхүүлэн дэмжээд байгаа ч юм шиг. Усны адаг эхээсээ гэгчээр улсын явуулаад буй бодлогууд нь өнөө маргаашаа харсан, урт хугацаанд Монголын ирээдүй юу болж хувирах нь тодорхойгүй. Энэ бол өнөөгийн Монголын нийгэм.
Уг нь түүхийн олон нугачаанд Монгол хэмээх үндэстэн, Монгол хэмээх улс орон устчихалгүй өнөөг хүртэл оршин тогтносоор ирсэн нь үнэхээр азтай бөгөөд олон хүний цусаар сольсон элэг эмтрүүлэм түүх байсаар байтал, өнөөдөр ингээд өөрөө өөрсдийнхөө мунхагаас болж доройтно гэхээр бүүр ч гунигтай. Гэхдээ, доройтуулахгүй ээ улсаа. Олон сэтгэл сайтай залуус байхад Монголын минь ирээдүй гэрэлтэй гэдэгт би итгэдэг!
No comments:
Post a Comment